Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a complaisant

  • 1 blandior

        blandior ītus, īrī, dep.    [blandus], to fawn, soothe, caress, fondle, coax: cessit tibi blandienti Cerberus, H.: modo blanditur, modo... Terret, O.: mihi per Pompeium: patri ut duceretur, etc., L.: votis suis, i. e. believes what he wishes, O.—To flatter, make flattering speeches, be complaisant: qui litigare se simulans blandiatur: pavidum blandita, timidly coaxing, O.: mihi: eis subtiliter: patruo suo, O.: ne nobis blandiar, i. e. to speak plainly, Iu. —Fig., to please, soothe, gratify: quam voluptas sensibus blandiatur. — To entice, allure, invite: ignoscere vitiis blandientibus, Ta.: suā blanditur populus umbrā, O.
    * * *
    blandiri, blanditus sum V DEP
    flatter, delude; fawn; coax, urge, behave/speak ingratiatingly; allure; please

    Latin-English dictionary > blandior

  • 2 grātiōsus

        grātiōsus adj. with comp. and sup.    [gratia], full of favor, in favor, popular, acceptable, beloved, agreeable: Plancium gratiosum esse dico: homo gratiosior quam Calidius: adversarius gratiosissimus: apud Globulum gratiosior, in higher favor: gratiosissimus in provinciā: causae: missio, through favor, L.— That shows favor, obliging, complaisant: scribae in dando loco: ad officium necessitudinis.
    * * *
    gratiosa, gratiosum ADJ
    agreeable, enjoying favor; kind

    Latin-English dictionary > grātiōsus

  • 3 indulgeō

        indulgeō ulsī, ultus, ēre,    to be complaisant, be kind, be tender, exercise forbearance, incline, yield, indulge, concede, grant, allow: Hactenus indulsisse vacat, thus far then I can yield, V.: Aeduorum civitati, Cs.: sic sibi indulsit, ut, etc., took such liberties, N.: irae, L.: sibi, Iu.: ipsa sibi imbecillitas indulget: legionum ardori, give scope, L.: Philippi odio, encourage, L.: ordinibus, give room, V.: cuius annis fata indulgent, favor, V.: te, T.: nimis me, T.—To give oneself up, be addicted, indulge: Vestitu nimio, T.: novis (amicitiis): vino, V.: lacrimis, O.: animo, anger, O.: Indulge hospitio, give full course, V.: si aviditati indulgeretur, L.—To concede, allow, grant, permit, give up, bestow, confer: soporem, Iu.: nil animis in corpora iuris Natura indulget, grants no power, Iu.: basia plectro, Iu.: veniam pueris, make allowance, Iu.: sese tribuno, give up, Iu.: sanguinem meum sibi indulgeri aequum censet, L.
    * * *
    indulgere, indulsi, indultus V DAT
    grant, concede; be kind to; be lenient to; give way to

    Latin-English dictionary > indulgeō

  • 4 officiōsus

        officiōsus adj. with comp. and sup.    [officium], full of courtesy, complaisant, obliging, serviceable: homines in civīs: sedulitas, H.: voluntas, O.: tibi officiosior videri: officiosissima natio candidatorum.—Dutiful, obligatory: dolor: labores.
    * * *
    officiosa, officiosum ADJ
    dutiful, attentive; officious

    Latin-English dictionary > officiōsus

  • 5 blandiens

    blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].
    I. 1.
    With dat.:

    matri interfectae infante miserabiliter blandiente,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—
    2.
    With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.—
    3.
    With ut and subj.:

    Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam,

    Liv. 21, 1, 4.—
    4.
    Absol.:

    cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc.,

    Just. 1, 4, 12:

    et modo blanditur, modo... Terret,

    Ov. M. 10, 416.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
    1.
    With dat.:

    nostro ordini palam blandiuntur,

    Plaut. Cist. 1, 1, 37:

    blandiri eis subtiliter a quibus est petendum,

    Cic. de Or. 1, 20, 90:

    cur matri praeterea blanditur?

    id. Fl. 37, 92:

    durae supplex blandire puellae,

    Ov. A. A. 2, 527:

    sic (Venus) patruo blandita suo est,

    id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.—
    2.
    Absol.:

    quippe qui litigare se simulans blandiatur,

    Cic. Lael. 26, 99:

    lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque,

    Ov. Am. 1, 8, 103:

    in blandiendo (vox) lenis et summissa,

    Quint. 11, 3, 63:

    pavidum blandita,

    timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.—
    3.
    With per:

    de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius,

    Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.—
    4.
    With abl.:

    torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens,

    Plin. 26, 3, 7, § 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Blandiri sibi, etc., to flatter one ' s self with something, to fancy something, delude one ' s self:

    blandiuntur enim sibi, qui putant, etc.,

    Dig. 26, 7, 3, § 2.—So often in Dig. et Codd.; cf.:

    ne nobis blandiar,

    not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.—
    2.
    Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
    a.
    With subj.:

    (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent),

    Lucr. 2, 173 Lachm.—
    b.
    With ab and ad:

    cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem,

    Vitr. 3 praef. —
    III.
    Trop.
    A.
    Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
    1.
    With dat.:

    video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    blandiebatur coeptis fortuna,

    Tac. H. 2, 10. —
    2.
    Absol.:

    fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā,

    Tac. H. 4, 4:

    ignoscere vitiis blandientibus,

    id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.—
    3.
    With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.—
    B.
    Of things as objects:

    cur ego non votis blandiar ipse meis?

    i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54:

    nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur,

    tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.—Hence,
    A.
    Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer:

    adversus blandientes incorruptus,

    Tac. H. 1, 35.—
    B.
    blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare):

    rosae,

    Prop. 4 (5), 6, 72:

    peregrinatio,

    Plin. 10, 23, 33, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > blandiens

  • 6 blandior

    blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].
    I. 1.
    With dat.:

    matri interfectae infante miserabiliter blandiente,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—
    2.
    With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.—
    3.
    With ut and subj.:

    Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam,

    Liv. 21, 1, 4.—
    4.
    Absol.:

    cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc.,

    Just. 1, 4, 12:

    et modo blanditur, modo... Terret,

    Ov. M. 10, 416.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
    1.
    With dat.:

    nostro ordini palam blandiuntur,

    Plaut. Cist. 1, 1, 37:

    blandiri eis subtiliter a quibus est petendum,

    Cic. de Or. 1, 20, 90:

    cur matri praeterea blanditur?

    id. Fl. 37, 92:

    durae supplex blandire puellae,

    Ov. A. A. 2, 527:

    sic (Venus) patruo blandita suo est,

    id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.—
    2.
    Absol.:

    quippe qui litigare se simulans blandiatur,

    Cic. Lael. 26, 99:

    lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque,

    Ov. Am. 1, 8, 103:

    in blandiendo (vox) lenis et summissa,

    Quint. 11, 3, 63:

    pavidum blandita,

    timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.—
    3.
    With per:

    de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius,

    Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.—
    4.
    With abl.:

    torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens,

    Plin. 26, 3, 7, § 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Blandiri sibi, etc., to flatter one ' s self with something, to fancy something, delude one ' s self:

    blandiuntur enim sibi, qui putant, etc.,

    Dig. 26, 7, 3, § 2.—So often in Dig. et Codd.; cf.:

    ne nobis blandiar,

    not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.—
    2.
    Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
    a.
    With subj.:

    (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent),

    Lucr. 2, 173 Lachm.—
    b.
    With ab and ad:

    cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem,

    Vitr. 3 praef. —
    III.
    Trop.
    A.
    Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
    1.
    With dat.:

    video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    blandiebatur coeptis fortuna,

    Tac. H. 2, 10. —
    2.
    Absol.:

    fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā,

    Tac. H. 4, 4:

    ignoscere vitiis blandientibus,

    id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.—
    3.
    With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.—
    B.
    Of things as objects:

    cur ego non votis blandiar ipse meis?

    i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54:

    nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur,

    tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.—Hence,
    A.
    Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer:

    adversus blandientes incorruptus,

    Tac. H. 1, 35.—
    B.
    blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare):

    rosae,

    Prop. 4 (5), 6, 72:

    peregrinatio,

    Plin. 10, 23, 33, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > blandior

  • 7 gratificor

    grātĭfĭcor, ātus ( act. collat. form gratificat, Cassiod. Var. 7, 6 init.:

    gratificavit,

    Vulg. Eph. 1, 6), 1, v. dep. n. and a. [gratus+ facio], to do a favor to a person, to oblige, gratify; also to do a thing as a favor, to make a present of, surrender, sacrifice a thing (class.; cf.:

    condono, largior): gratificatur mihi gestu accusator: inscientem Cn. Pompeium fecisse significat,

    Cic. Balb. 6, 14; cf.:

    quod Pompeio se gratificari putant,

    id. Fam. 1, 1, 4; Tac. A. 4, 19:

    ut sit ipsa libertas, in quo populo potestas honeste bonis gratificandi datur,

    Cic. Leg. 3, 18, 39; cf. id. Off. 2, 15, 52:

    de eo quod ipsis superat, aliis gratificari volunt,

    id. Fin. 5, 15, 42:

    deus nihil cuiquam tribuens, nihil gratificans omnino,

    id. N. D. 1, 44, 123; cf. id. Off. 1, 14, 42:

    cur tibi hoc non gratificer, nescio,

    id. Fam. 1, 10:

    ut praepararent suorum animos, ne quid pars altera gratificari pro Romanis posset,

    to prove complaisant to, Liv. 21, 9 fin. dub. (Weissenb. reads gratificari populo Romano; perh. the words pro Romanis are spurious):

    audax, impurus, populo gratificans et aliena et sua,

    Cic. Rep. 1, 44; cf. Plin. 34, 6, 11, § 25:

    potentiae paucorum decus atque libertatem suam gratificari,

    Sall. J. 3, 4; cf.:

    homo nimis in gratificando jure liber, L. Sisenna,

    Cic. Cornel. Fragm. p. 450 Orell.:

    ut, quod populi sit, populus jubeat potius quam patres gratificentur,

    Liv. 10, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > gratificor

  • 8 gratiosus

    grātĭōsus, a, um, adj. [gratia], full of favor.
    I.
    Enjoying favor, in favor, popular, regarded, beloved, agreeable, etc. (class.;

    a favorite expression with Cicero, and used mostly of persons): ego Plancium et ipsum gratiosum esse dico et habuisse in petitione multos cupidos sui gratiosos, etc.,

    Cic. Planc. 19, 46:

    homini honesto, sed non gratiosiori quam Cn. Calidius est,

    id. Verr. 2, 4, 20, § 44:

    cum adversario gratiosissimo contendat,

    id. Quint. 1, 2:

    homines potentes, gratiosi, diserti,

    id. Cael. 9, 21; cf.:

    splendidi homines et aliis praetoribus gratiosi,

    id. Verr. 2, 3, 14, § 37:

    Pythius, qui esset ut argentarius apud omnes ordines gratiosus,

    id. Off. 3, 14, 58; cf. id. Planc. 18, 44; id. Att. 15, 4, 3:

    ut ego doceo gratiosum esse in sua tribu Plancium,

    id. Planc. 19, 47; cf.:

    sunt quidam homines in suis vicinitatibus et municipiis gratiosi,

    Q. Cic. Petit. Cons. 6, 24:

    is cum et suo splendore et nostra commendatione gratiosissimus in provincia fuit,

    Cic. Fam. 1, 3.—Of things:

    vidi et cognovi, causas apud te rogantium gratiosiores esse quam vultus,

    id. Lig. 11, 31:

    gratiosa missio,

    through favor, Liv. 43, 14, 9:

    sententia,

    Dig. 3, 6, 5; cf.:

    Berytensis colonia Augusti beneficiis gratiosa,

    favored, ib. 50, 15, 1:

    cupressus odore violenta ac ne umbra quidem gratiosa, materie rara,

    Plin. 16, 33, 60, § 139.—
    II.
    That shows favor, obliging, complaisant (very rare):

    gratiosi scribae sint in dando et cedendo loco,

    Cic. Brut. 84, 290.—Hence, adv.: grātĭōse, out of favor, graciously (postclass. and very rare):

    neque sordide neque gratiose,

    Dig. 26, 7, 7, § 2.— Comp.:

    gratiosius,

    Pseudo Ascon. Cic. Verr. 2, 1, 4, § 11.

    Lewis & Short latin dictionary > gratiosus

  • 9 indulgeo

    indulgĕo, si, tum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; cf. dulcis], to be courteous or complaisant; to be kind, tender, indulgent to; to be pleased with or inclined to, to give one ' s self up to, yield to, indulge in a thing (as joy or grief); to concede, grant, allow.
    I.
    V. n. (class.); constr. with the dat.
    A.
    In gen.:

    Aeduorum civitati Caesar praecipue indulserat,

    Caes. B. G. 1, 10; 7, 40:

    sic sibi indulsit, ut, etc.,

    indulged himself so, took such liberties, Nep. Lys. 1, 3:

    indulgebat sibi liberalius, quam, ut, etc.,

    id. Chabr. 3:

    irae,

    Liv. 3, 53, 7:

    indulgent sibi latius ipsi,

    Juv. 14, 234:

    ipsa sibi imbecillitas indulget,

    Cic. Tusc. 4, 18, 42:

    indulgent consules legionum ardori,

    Liv. 9, 43, 19:

    dolori,

    Nep. Reg. 1:

    genio,

    Pers. 5, 151:

    amori,

    Plin. Ep. 1, 14, 10:

    precibus,

    id. ib. 4, 15, 11:

    gaudio,

    id. ib. 5, 15, 1:

    desiderio alicujus,

    id. ib. 10, 34, 1:

    odio,

    Liv. 40, 5, 5:

    lacrimis,

    Ov. M. 9, 142: animo, to give way to passion or to anger, id. ib. 12, 598:

    regno,

    to delight in, Luc. 7, 54:

    ordinibus,

    give room to, set apart, Verg. G. 2, 277.—
    (β).
    With acc. of the person (ante-class. and poet.): eri, qui nos tantopere indulgent, Afran. ap. Non. 502, 11 (Fragm. Com. v. 390 Rib.):

    te indulgebant,

    Ter. Heaut. 5, 2, 34; id. Eun. 2, 1, 16.— Pass.: animus indulgeri potuisset, be pleased, Gell. praef. 1.—
    B.
    Esp., to give one ' s self up to, to be given or addicted to, to indulge in:

    veteres amicitias spernere, indulgere novis,

    Cic. Lael. 15, 54:

    labori,

    Verg. A. 6, 135:

    theatris,

    Ov. R. Am. 751:

    eloquentiae,

    Quint. 10, 1, 84:

    somno,

    Tac. A. 16, 19.— Pass. impers.:

    nihil relicturus, si aviditati indulgeretur, quod in aerarium referret,

    Liv. 45, 35, 6:

    sero petentibus non indulgebitur,

    Gai. Inst. 4, 164.—
    II.
    V. a., to concede, allow, grant, permit, give, bestow as a favor, confer (post- Aug.):

    alicui usum pecuniae,

    Suet. Aug. 41:

    ornamenta consularia procuratoribus,

    id. Claud. 24:

    damnatis arbitrium mortis,

    id. Dom. 11:

    insignia triumphi indulsit Caesar,

    Tac. A. 11, 20:

    patientiam flagello,

    i. e. to submit to patiently, Mart. 1, 105, 3:

    nil animis in corpora juris natura indulget,

    grants no power, Juv. 2, 140:

    basia plectro,

    id. 6, 384:

    si forte indulsit cura soporem,

    id. 13, 217:

    veniam pueris,

    to make allowance for, id. 8, 168.—
    (β).
    With inf. ( poet.):

    incolere templa,

    Sil. 14, 672.— Pass.:

    qui jam nunc sanguinem meum sibi indulgeri aequum censet,

    Liv. 40, 15, 16:

    rerum ipsa natura in eo quod indulsisse homini videtur, etc.,

    Quint. 12, 1, 2:

    abolitio reorum, quae publice indulgetur,

    is granted, Dig. 48, 16, 17. —
    B.
    Se alicui, in mal. part., Juv. 2, 165 al.—Hence, indulgens, entis, P. a.
    A.
    Indulgent, kind, or tender to one, fond of one; constr. with dat., or in with acc. (class.).
    (α).
    With dat.:

    obsequium peccatis indulgens praecipitem amicum ferri sinit,

    Cic. Lael. 24, 89.—
    (β).
    With in and acc.:

    civitas minime in captivos indulgens,

    Liv. 22, 61, 1. —
    (γ).
    Absol.:

    quo ipsum nomen amantius, indulgentiusque maternum, hoc illius matris singulare scelus,

    Cic. Clu. 5, 12:

    ministri irarum,

    Liv. 24, 25, 9. —
    B.
    Addicted to:

    aleae indulgens,

    addicted to dicing, Suet. Aug. 70.—
    C.
    In pass., fondly loved: fili, indulgentissime adulescens, Ps.-Quint. Decl. 10, 13.— Adv.: indulgenter, indulgently, kindly, tenderly:

    nimis indulgenter loqui,

    Cic. Att. 9, 9, 2:

    bestiae multa faciunt indulgenter,

    id. Fin. 2, 33, 109. — Comp.:

    dii alios indulgentius tractant,

    Sen. Ben. 4, 32.— Sup.:

    indulgentissime,

    Sen. Cons. ad Helv. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > indulgeo

  • 10 obsequialis

    obsĕquĭālis, e, adj. [obsequium], complying, yielding, complaisant (late Lat.): amor, Ven. Carm. 6, 7, 274.

    Lewis & Short latin dictionary > obsequialis

  • 11 obsequibilis

    obsĕquĭbĭlis, e, adj. [obsequor], com [p. 1242] plying, yielding, complaisant (post-class.), Gell. 2, 29, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > obsequibilis

  • 12 obsequiosus

    obsĕquĭōsus, a, um, adj. [obsequium], complying, complaisant, obsequious (anteclass.):

    alicui,

    Plaut. Capt. 2, 3, 58.

    Lewis & Short latin dictionary > obsequiosus

  • 13 venia

    vĕnĭa, ae, f. [akin to veneror, q. v.], complaisance, indulgence, kindness, obliging disposition or conduct, mercy, grace, favor (class.; cf. indulgentia), most usual in the phrase veniam dare, to grant a favor, be favorable, to comply, consent.
    I.
    In gen.: Jane, Juppiter, Mars pater, etc.... vos precor, veneror, veniam peto feroque uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old formula of prayer in Liv. 8, 9, 7:

    ab Jove Opt. Max. ceterisque dis pacem ac veniam peto precorque ab iis, ut, etc.,

    Cic. Rab. Perd. 2, 5:

    quaeso a vobis, ut in hac causā mihi detis hanc veniam, ut, etc.,

    id. Arch. 2, 3; cf.:

    precor hanc veniam supplici des, ut, etc.,

    Liv. 30, 12, 14:

    dabis hanc veniam, mi frater, ut, etc.,

    Cic. de Or. 1, 6, 23:

    Caesar tibi petenti veniam non dedit,

    id. Q. Fr. 3, 1, 11:

    datur haec venia antiquitati, ut miscendo humana divinis, primordia urbium augustiora faciat, Liv. prooem. § 7: mi gnate, da veniam hanc mihi: reduc illam,

    Ter. Hec. 4, 2, 29:

    extremam hanc oro veniam, miserere sororis,

    Verg. A. 4, 435:

    datur petentibus venia,

    Caes. B. G. 7, 15:

    veniam petenti dedit,

    Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Att. 5, 21, 12:

    veniam quoque a deis spei alicujus audacioris petimus, in sinum spuendo,

    Plin. 28, 4, 7, § 35:

    veniam mihi quam gravate pater dedit de Chrysalo!

    Plaut. Bacch. 3, 6, 3:

    cum data esset venia ejus diei,

    when indulgence had been granted for that day, Liv. 26, 17, 12:

    nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens,

    a complaisant, mild disposition, Plin. 25, 2, 5, § 12.—
    B.
    Permission to do any thing, esp. In phrases: veniam petere (poscere) and veniam dare;

    veniā petitā puerum ad canendum ante tibicinem cum statuisset,

    Liv. 7, 2, 9:

    petere veniam legatis mittendis,

    id. 33, 11, 3:

    veniam dicendi ante alios exposcere,

    Tac. A. 12, 5:

    datā veniā seducit filiam ac nutricem,

    Liv. 3, 48, 5; cf.

    the context: qui censerent, dandam ceteris veniam talium conjugiorum,

    Suet. Claud. 26.—
    C.
    Bonā veniā or cum bonā veniā.
    1.
    With audire, kindly, with favor, without prejudice:

    bonā veniā me audies,

    Cic. N. D. 1, 21, 59; cf.:

    vos oro atque obsecro, judices, ut attente bonāque cum veniā verba mea audiatis,

    id. Rosc. Am. 4, 9:

    cum bonā veniā se auditurum,

    Liv. 29, 1, 7:

    cum bonā veniā, quaeso, audiatis id quod invitus dico,

    id. 29, 17, 6.—
    2.
    With verbs of saying (mostly parenthet.), by your good leave, with your permission, without offence, etc.:

    nisi vero (bonā veniā hujus optimi viri dixerim) tu, etc.,

    Cic. de Or 1, 57, 242:

    bonā hoc tuā veniā dixerim,

    id. Div 1, 15, 25:

    atqui, frater, bonā tuā veniā dixerim ista sententia maxime fallit imperitos,

    id. Leg. 3, 15, 34:

    bonā veniā vestrā liceat, etc., Liv 6, 40, 10: primum abs te hoc bonā veniā peto... mihi ut respondeas,

    Ter. Phorm. 2, 3, 31:

    oravit etiam bonā veniā Quirites, ne quis, etc.,

    Liv. 7, 41, 3.—Rarely veniā alone:

    neminem ex his, quos eduxeram mecum (veniā sit dicto) ibi amisi,

    Plin. Ep. 5, 6, 46.—
    II.
    In partic., forbearance in view of any wrong that has been done, forgiveness, pardon, remission:

    venia est poenae meritae remissio,

    Sen. Clem. 2, 7:

    errati veniam impetrare,

    Cic. Lig. 1, 1:

    pacem veniamque impetrare a victoribus,

    Liv. 37, 45, 7:

    veniam et impunitatem dare,

    Cic. Phil. 8, 11, 32; cf.:

    cui non apud senatum... maximorum scelerum venia ulla ad ignoscendum duci possit,

    id. Pis. 41, 98; id. Part. Or. 37, 131:

    cui errato nulla venia, recte facto exigua laus proponitur,

    id. Agr. 2, 2, 5:

    cede deae, veniamque tuis, temeraria, dictis Supplice voce roga,

    Ov. M. 6, 32; Hor. S. 1, 3, 75; id. Ep. 2, 1, 78: aliquem veniā donare [p. 1969] in praeteritum, Suet. Dom. 9:

    veniā dignus,

    Quint. 1, 5, 11; cf.:

    legere cum veniā,

    id. 10, 1, 72.

    Lewis & Short latin dictionary > venia

См. также в других словарях:

  • complaisant — complaisant, ante [ kɔ̃plɛzɑ̃, ɑ̃t ] adj. • 1556; de complaire 1 ♦ Qui a de la complaisance (envers autrui). ⇒ aimable, empressé, obligeant, 1. poli, prévenant, serviable. Être, se montrer complaisant pour, envers qqn. Vous n êtes pas très… …   Encyclopédie Universelle

  • complaisant — COMPLAISANT, ANTE. adj. Qui a de la complaisance pour les autres. Un homme complaisant. Un esprit doux et complaisant. Humeur complaisante.Complaisant, est aussi substantif. Et dans cette acception l on dit, qu Un homme n aime que les… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • complaisant — complaisant, ante (kon plè zan, zan t ) adj. 1°   Qui a de la complaisance ou des complaisances.... •   S il m eût vaincu, votre esprit complaisant Lui faisait de ma tête un semblable présent, CORN. Pomp. III, 2. •   Et, comme c est m aimer que… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Complaisant — Com plai*sant, a. [F. complaisant, p. pr. of complaire to acquiesce as a favor, fr. L. complacere. See {Complacent}.] Desirous to please; courteous; obliging; compliant; as, a complaisant gentleman. [1913 Webster] There are to whom my satire… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • complaisant — Complaisant, [complais]ante. adj. v. Qui a de la complaisance pour les autres. Un homme complaisant. un esprit doux & complaisant. humeur complaisante …   Dictionnaire de l'Académie française

  • complaisant — 1640s, from Fr. complaisant (16c.), in M.Fr., pleasing, prp. of complaire acquiesce to please, from L. complacere be very pleasing (see COMPLACENT (Cf. complacent), with which it overlapped till mid 19c.). Possibly influenced in French by O.Fr.… …   Etymology dictionary

  • complaisant — index complacent, obedient, obeisant, permissive, yielding Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • complaisant — obliging, good natured, *amiable Analogous words: affable, genial, cordial, *gracious: courteous, courtly, gallant, polite, *civil: *suave, urbane, politic, diplomatic, smooth, bland: agreeable, *pleasant, pleasing Antonyms: contrary, perverse …   New Dictionary of Synonyms

  • complaisant — [adj] agreeable accommodating, amiable, compliant, conciliatory, deferential, easy, easy going, friendly, generous, good humored, good natured, good tempered, indulgent, lenient, mild, obliging, polite, solicitous, submissive; concept 401 Ant.… …   New thesaurus

  • complaisant — ► ADJECTIVE ▪ willing to please others or to accept their behaviour without protest. DERIVATIVES complaisance noun. ORIGIN French, from Latin complacere to please …   English terms dictionary

  • complaisant — [kəm plā′zənt, kəm plāsənt; ] also [ käm′plə zant΄] adj. [Fr, prp. of complaire < L complacere: see COMPLACENT] willing to please; affably agreeable; obliging complaisantly adv …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»